Hee klein meisje met je blonde krullen

schommel

Wat kijk je verdrietig. En een beetje schichtig en beschaamd.

En wat kan ik me dat goed voorstellen. Zou ik ook hebben als ik jou was geweest. Zo klein, ik denk dat je 6 bent of misschien pas 5, tussen twee best grote mensen die zo hard tegen elkaar staan te schreeuwen op straat.

Zijn zij jouw papa en mama?

Ik zie dat jij mij ziet kijken. Heel even kijk je me recht aan en mag ik de diepte zien van jouw lieve oogjes. Dan net zo snel gaat er een gordijn overheen. Dicht gaan ze en weg kijk jij.

Wat zou ik jou graag een aai over je in de wind dansende krullen-bolletje geven.

Je zet een voorzichtig stapje, twijfelend over of je dichter naar het lawaai toe zal gaan of juist liever wat verder er vanaf. Je staat al een beetje op straat. En, oh jee, je struikelt in een ongemakkelijke beweging over je eigen voetje en komt daardoor verder de straat in gevallen.

Ik zie de auto, geef een waarschuwende roep en maak daarbij een zwaaiende beweging met mijn boodschappentas. Alles valt op de grond. De grote mensen stoppen nu even met schreeuwen en je papa pakt jou gelukkig net op tijd bij je arm. Opgelucht haal ik adem. Wat zal jouw mama blij zijn dat je weer veilig naast haar staat.

Maar ik snap het ook als jij nu niet zo goed begrijpt waarom je papa tegen jóu begint te schreeuwen. En daarbij heel hard aan je armpje trekt. Dat doet vast pijn. Ik denk dat hij misschien erg is geschrokken. En ik denk ook dat hij je zometeen heel veel kusjes en knuffeltjes geeft. En lieve woordjes als troost. En anders doet je mama dat zeker. Zij is nu wel ineens weggelopen maar ze komt vast zo terug. Hoop ik.

Eigenlijk wil ik aan je papa vragen of hij stopt met tegen jou te schreeuwen. En je vertellen dat het allemaal heus goed komt. Maar ik weet niet hoe. Ik denk dat ik bang ben dat je papa tegen mij gaat schreeuwen. Dus ik zeg niets. En dat voelt rot. Ik heb er zelfs een beetje buikpijn van.

Ik raap mijn spullen van de grond en doe ze weer in mijn tas. Ik kijk nog even naar je. Jij kijkt niet meer terug.

Wat hoop ik dat iemand jou vandaag nog gaat vertellen dat er heel veel van jou gehouden wordt. Gewoon omdat jij bent wie je bent. Een lief, klein, blond meisje met huppelende krullen.

En nu wil ik graag naar huis. Naar mijn eigen kinderen. Om hen te vertellen hoe ontzettend veel ik van ze hou. Gewoon. Daarom.

Dag meisje.

Gepubliceerd door

Alexa

Schrijft up close and personal over het zout op haar huid, drie spruitjes met spiegels en al het andere, vooral waar het rammelt. Als gesprekspartner, spiegel, mentor en facilitator deskundig in het optimaliseren van de persoonlijke performance van individuen en groepen. Dit gaat niet alleen over hoe je presteert, maar ook – of vooral- over hoe je naar jezelf en de wereld om je heen kijkt (mindset) en jezelf daarin neerzet, jouw persoonlijke impact, charisma en de indruk die je wekt. VAN DICHTBIJ is waar het wrijven ophoudt en het glanzen begint. Daar ontstaan de verhalen die uiteindelijk allemaal gaan over beweging, verandering en groei. (H)erkenning geeft verbinding. Verbinding geeft geluk.

13 gedachten over “Hee klein meisje met je blonde krullen”

  4. Ik ga er maar graag vanuit dat deze papa zo geschrokken is dat hij daarom even schreeuwt en later zijn dochter zal knuffelen en vertellen waarom, dat heb ik ook wel gedaan, een schrikreactie, schreeuwen, boos zijn, maar altijd, ik dan, vertelde ik haar later, dezelfde dag nog, misschien 10 minuten later al, wat er nu gebeurde en waarom ik dan even had geschreeuwd….

    X

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Tja, wat vind ik. Heel af en toe schreeuw ik ook even tegen mijn dochter. En nog heel wat minder af en toe tegen mijn echtgenote. En elke keer als ik het doe denk ik, verdemme, was dat nu nodig ? Ik vind schreeuwen van evenveel onmacht getuigen als slaan.
    Dat je het gebruikt om aandacht te trekken tot daar aan toe, maar als corrigerende aanpak werktd at van geen kanten.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. Ik herinner me een moment, ik denk dat ik een jaar of 11, 12 was, dat ik met mijn ouders en mijn broertje de stad in ging. Het was mooi weer, dus we gingen wandelend. Onderweg zagen we een stel dat enorme ruzie aan het maken was. Kind er tussenin. ‘Als je nu met je moeder meegaat, hoef ik je nooit meer te zien!’ schreeuwde de vader tegen zijn kind. Mijn ouders vonden het afschuwelijk. Hoe kon je je kind zoiets aandoen? Zij zouden dat zo anders doen!

    Toen ik 13 was gingen mijn ouders scheiden. Het werd een enorme vechtscheiding, met ons er middenin. Nu, 20 jaar later, kunnen ze nog steeds niet normaal met elkaar in 1 ruimte zijn.
    Ik heb nog zo vaak aan dat moment daar buiten gedacht. Zij zouden dat zo anders doen. Maar dat is ze niet gelukt.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    1. Hee Linda,
      Wat een afschuwelijke ervaring voor jou. Dank dat je dit hier deelt. Het is precíes wat door mijn hoofd speelde toen ik dit artikel schreef. De totale emotionele onmacht van ouders en de imprint bij het kind. We zijn allemaal niet heilig maar god, wat moeten (ja: Móeten) we (ouders) goed opletten voor onze kleintjes….

      Like

      Beantwoorden

Wat vond je van dit verhaal? Laat het mij vooral weten!