Het is vakantie.
Ze heeft de eerste van de middelbare met beheerste nonchalance doorstaan en overleefd en wat heb ik haar zien groeien, die knappe dochter van me. Zowel mentaal als fysiek. Er is ogenschijnlijk niets kleins meer aan haar. Zeker niet in vergelijking met de basisschool-knulletjes die haar broertjes zijn.
Ja, zij wordt groot en dat gaat vanzelf. Maar hoe-zo gaat dat eigenlijk vanzelf? Want ík bots al het hele jaar met haar en mezelf, in mijn drang haar richting te geven, te helpen. Maar hoe meer ik dat doe, hoe minder ze me nodig lijkt te (willen) hebben. Dus ga ik nog meer ‘coachen’. En gaat het coachen over in dwingen.
Terwijl ik dwing, duwt zij mij weg. Wanhopig pak ik haar arm vast. Geen wonder dat de blik die mij ten deel valt gevuld is met koele geringschatting. Maar precies díe blik doet mij stomen want triggert, zonder dat zij het weet, iets dat oud is, diepgeworteld zit en heel primair is. En dit alles maakt dat mijn hand begint te knijpen.
Ergens achter in mijn hoofd vraagt een stem wat ik aan het doen ben: “Zeg, hallo! Wat dóe je?!! Ben jij soms zo’n moeder die steeds maar nódig gevonden wil worden door haar kinderen? En word je nu boos op haar omdat zij jou duidelijk maakt dat ze daar niet op zit te wachten?”
Ja, wat bezielt mij?!
Ik voel alle verbinding tussen ons wegvallen: zij vertrekt in zichzelf, ik vertrek in mezelf. Tussen haar en mij alleen nog dat armpje met hand eromheen. Als symbool van waardeloze onmacht.
De blik van mijn dochter is inmiddels veranderd in een hele woeste. Maar nu begrijp ik het. Godzijdank begrijp ik het. Vastgehouden worden terwijl je het zelf moet doen en wíl doen. Vastzitten terwijl je op zoek bent naar jouw vrijheid. Natúúrlijk word je daar woest van, ik ken het zelf als geen ander.
Mijn met vulkanisch hete lucht gevulde, primaire ballon loopt in een grote diepe zucht leeg. Ga maar, lieve schat. Spring, dans, ren, struikel, val en sta weer op. En kom maar lekker bij je mama praten, lachen, huilen, eten en een hele liefdevolle knuffel halen als jij die nodig hebt.
Je weet waar ik ben.
Mooi, ja, dat is waar het om gaat hé; En wat is het soms moeilijk….
LikeGeliked door 1 persoon
njah, handen-jeukend moeilijk dus .. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Wat je zegt!!!
LikeLike
Even een fase, en weet je? Daarna zijn ze zo leuk! Mijn dochter en ik, zij inmiddels 21 zijn onafscheidelijk 🙂 Geniet van haar groei, zou ik zeggen x
LikeGeliked door 1 persoon
grazie! leuk om te lezen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Prego cara 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Kijk eens aan… dochterlief heeft hier ook net het eerste jaar naar volwassenheid er op zitten. Dat los laten is niet evident. Maar regelmatig zegt ze me “ik ben geen klein kind meer he papa, ik weet wat ik doe”. En ik kan enkel hopen dat het ook zo is.
LikeGeliked door 1 persoon
Zij zégt het tenminste. mijn dochter kijkt me alleen broedend aan…. Ik denk dat we ze moeten vertrouwen. It’s the only way. Ik denk dat ze wijzer is dan ik op die leeftijd iig 😀
LikeLike
Ik heb hier geen ervaring mee nog, maar waarschijnlijk vliegt deze fase gewoon weer voorbij en zijn jullie over een paar jaar weer beste vrienden 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
We’ll see… Na haar komen er iig nog 2 haha
LikeGeliked door 1 persoon
De laatste vijf woorden is belangrijk voor een kind.
En zelf heb ik twee dochters van 29 en 24. En ook die fase die je nu beschrijft gaat voorbij.
Aum Shanthi
LikeGeliked door 1 persoon
het opmerkelijke aan mensen van 13-15 is dat zowel (de eerste aanzet tot) volwassene en kind in 1 en hetzelfde lichaam wonen. alleen lees je van buiten af niet direct wie even de huisbaas is. Het kan trouwens binnen 1 minuut omslaan… BTW het is best goed ze af en toe stevig op hun bek te laten gaan en weer te laten opkrabbelen. Worden ze hard van. Zegt de vader met 2 van 14.
LikeGeliked door 1 persoon
Ha Joost, dank voor de tip. Ik begin die kant op te kunnen gaan. Vooralsnog ga ik zelf vooral gezellig op mn snaveltje op weg daarheen :))
LikeLike
Ja die tijd heb ik ook gehad, en de mijne van 23 zit er nog een beetje in, maar langzaam komt ze weer bij mama terug met haar dingetjes, het komt dus echt wel goed, en wat Joost zegt, is ook helemaal waar!
Wat wilde jijzelf op die leeftijd, wilde je ook niet juist dingen zelf ervaren? 😉 Maar het is handen jeukend inderdaad, je wil ze gewoon helpen.
X
LikeGeliked door 1 persoon
Wat mooi opgeschreven, met zo’n moeder komt het met het kind wel goed.
LikeGeliked door 1 persoon
Oh hoe fijn om te lezen. Dank je Karien!
LikeLike
Mooi dat je er zo over kunt schrijven en er bij stil kunt staan, komt ongetwijfeld goed als je het zo doet. Hoe loslaatlastig het ook is..,
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn:)) Al doende leren we, toch? Tnx voor je lieve compliment
LikeLike
Loslaten.. Moet moeilijk zijn. Maar ze komen terug 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi. Eerlijk ook. Af en toe ademhalen. En zoals je zelf al zegt: ze weet waar je bent.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel, Odette x
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie laatste alinea… Groot teken van herkenning.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel, Margot 🙂 x
PS mooie foto van jou
LikeGeliked door 1 persoon
Merci 🙂
LikeLike