Couleur locale

Met de ‘couleur locale’ wordt de algemene kleur van een landschap bedoeld; de toon die daar overheersend is en het bijzondere karakter aanduidt. De stemming of sfeer in het tafereel voor zover ze door de kleur of toon bepaald worden. (bron: Wikipedia)

Alweer 15 jaar geleden kwam ik wonen in dit Zuid-Hollandse waterdorp, vanuit Amsterdam. Hoogzwanger betrok ik een schitterend vissershuisje uit 1800, centraal gelegen aan een dam hier midden ‘op het dorp’. De deal was: prima om naar zo’n klein gehucht te verhuizen maar dan wil ik graag echt ín het dorp zitten (ik zeg nog steeds ‘in’ en niet ‘op’ en dat zal ook niet veranderen).

In die 15 jaar ben ik met ups en downs hier door het dorp gegaan. Niet alleen persoonlijk maar ook door mijn duale verhouding tot een dorp en al het dorpse. Van een diepe crisis niet lang na de geboorte van mijn tweede kind, toen ik met gierende uithalen bij de huisarts bijna stikte in het feit dat ik -misschien wel voorgoed- “vast en begráven zat in dit Káá-dorp!” tot aan de momenten waarop ik het aardige, bijzondere en mooie ervan kon bezingen.

Over de tijd kwam ik redelijk tot rust. Of misschien is het berusting, wie zal het zeggen. Na mijn scheiding koos ik ervoor te blijven en dit huis te kopen zodat het van mijzelf was. Voor onze kinderen, die op die manier kruipend tussen hun vader en mij heen en weer konden en hun heerlijke haventje waar alle drie geboren zijn, niet óók gedag hoefden te zeggen.

En nog steeds gold: in dit dorp wonen? Prima maar dan wel er middenin. Afijn. Het is gelukt en het was een goede keuze. Rust én berusting, dat zal het zijn.

Toen ineens, gisteren, alsof iemand mij op de schouder tikte, dacht ik aan de ellenlange mails die ik een vriendin stuurde toen ik hier net woonde. Waarin ik mijn gedachten beschreef over allerlei zaken die zich aan mijn ogen en oren voltrokken. Die mij verbaasden, deden brullen van de lach, ontroerden of irriteerden. Eindeloze verhalen. Zij verbaasde, smulde, snikte en irriteerde mee en zei: “Jij moet hier een boek over gaan schrijven.”

Een boek wordt het niet, maar met deze herinnering realiseerde ik me weer wat ik het allerleukste vind om te doen; het in kleine verhalen weergeven van wat ik met al mijn zintuigen opzuig. Het opmerken en waarderen van dat wat recht onder mijn neus ‘zit te wezen’. Daarom ga ik inderdaad deze verhalen schrijven en publiceren via dit blog, onder de naam “Couleur locale”.

Verhaaltjes over die mensen, zaken, interacties en gebeurtenissen die dit dorp voor mij haar kleur, toon en sfeer geven. Binnenkort verschijnt de eerste aflevering! Lees je mee?