We houden onszelf vaak en intensief bezig met de grootse dingen in het leven; het meer, beter, groter. Maar staan we wel genoeg stil bij het grootse van het kleine?
Wist je bijvoorbeeld dat menig succesverhaal (misschien wel allemaal) een optelsom is van kleine, dagelijkse routines?
Dit wetende heb ik ooit 3 van dit soort routines in mijn dag ingebouwd. Komen ze:
Wakker gemoed
Op de dagen dat mijn kinderen bij mij zijn, is dat extra vroeg opstaan om een paar Zonnegroeten te brengen voor een broodnodige upgrade van mijn fysieke souplesse. Vervolgens doe ik de Vijf Tibetanen (de herkomst van deze 5 Riten van een Tibetaanse monnik is discutabel, evenals de verjongende werking ervan maar wat kan mij het schelen; hierna kan ik de dag en mijn kinderen met wakker gemoed en gezellig – want goed doorbloed – gezicht welkom heten). De kinderloze dagen mediteer ik ergens in de ochtend 15 minuten. Dit kan met ogen dicht zijn of schrijvend. Gewoon opschrijven wat in me opkomt. Mijn hoofd leegmakend en daarmee ruimte scheppend voor wat de dag in petto heeft.
Dagelijkse doelstelling
Iedere ochtend bedenk ik iets kleins wat ik aan het einde van die dag in ieder geval bereikt wil hebben. Ofwel in de vorm van een fysiek doel (bijvoorbeeld een verhaal schrijven, een nieuwe werkvorm bedenken, een LinkedIn-post plaatsen) danwel een gevoel ergens over (trots, tevreden, voldaan). Onderzoek wijst uit dat wanneer je je iets ten doel stelt, concreet maakt en opschrijft, dit meestal leidt tot het behalen van het doel.
Comfortabel met het oncomfortabele
De laatste routine waar ik mezelf dagelijks op trakteer, is dat ik iets doe waar ik me oncomfortabel bij of door voel. Dit varieert van iets eten of drinken waar ik kippenvel van krijg, een lastig gesprek aangaan, het als ‘autoriteit’ voor een groep staan terwijl ik er niet van hou als alle blikken op mij gericht zijn, het op publish drukken bij een blog, tot het maken van een videootje op een plek waar ik niet alleen ben en die online zetten (doodeng).
Waarom ik dat doe? Omdat de weg naar succes bestaat uit allerlei momenten van ongemak: lastige acties, twijfels, keuzes, knopen in je maag of die je moet doorhakken. Het dagelijks doen van iets niet-comfortabels, maakt dat het brein hier steeds meer of beter op is voorbereid. Zodat het ongemakkelijke een volgende keer net een ietsjepietsje makkelijker is.
Wat is dan succes?
Dat is natuurlijk de hamvraag: wat ís succes? Dat is voor iedereen iets anders, ik richt mij in dit geval bij ‘succesvol zijn’ op het meest basale. Ik droomde vroeger van het Grootse totdat ik me realiseerde dat ik mijn geluk vooral vind in het kleine, op de vierkante meter. Míjn vierkante meter.
Voor mij gaat ‘succes’ in deze daarom over het winnen van mezelf. Van de guerilla-stemmetjes in mijn hoofd die me op de meest onhandige momenten overvallen en me direct kansloos onderuit schoffelen of waar ik mee in gevecht moet. Die mij belemmeren om op dat moment het beste van mezelf te laten zien. Zelfs voor elkaar kregen dat ik mezelf helemaal niet liet zien omdat niet-zichtbaar-zijn op zo’n moment de betere oplossing leek.
Een piepklein beetje van het ietsje meer
Succes voor mij is daarmee het bereiken van een grotere mentale vrijheid. En zo waarachtiger kunnen zijn, wat zich vertaalt in alles wat ik doe en laat zien. Als ik het weer groot zou maken, zou ik zeggen dat ik liefst meesterschap bereik over mijn gedachten. Maar ik weet dat dit onzin is. Niet haalbaar, in ieder geval niet voor mij, en ook niet wat ik nastreef.
Welnee, juist ieder piepklein stapje vooruit is een succes dat gelukkig stemt en misschien gloort dan aan de horizon een meer permanente staat hiervan. Ooit.
Pretty big
Terug naar de drie dagelijkse, kleine routines die hierin een grote rol spelen omdat zij bijdragen aan een krachtiger show up en lean in op een manier die vrijer voelt; meer ontspannen, beter en fijner.
Iedere dag een ietsjepietsje meer.
Klein? Best groot.
van dichtbij 