#schrijven – van dichtbij

: (btw, dit is géén filmpje)

Has been, niet meer van nu, hopeloos ouderwets, klaar. Bloggen is uit en sinds ik dat ergens las, verkeer ik in lichte vorm van crisis. Want A. Hoezo?! en B. Wat dán?!

De antwoorden díe ik op A. vind, swipe ik zonder te registreren naar links, Tindertaal voor “ik wil het niet weten”. Volstrekt onvoorstelbaar dat we niet meer willen lezen: eerst de krant en het boek, nu ook geen blogs? Leuke, korte, strakke verhaaltjes van 3 minuten en weer door?

Spanningsboog van een Snap

Feit is, Millennials bepalen hoe online eruit ziet en in hun wereld is beeld het nieuwe schrift. Of zoals Millennial, tevens online vriendin en lichtend voorbeeld Talita Kalloe met een toefje zelfspot omschrijft: “Ik ben een kind van mijn tijd. Opgegroeid in de tijd van Tamagotchi’s en cassettebandjes maar met een spanningsboog van een snap op Snapchat. Hoe visueler je het voor mij maakt, hoe beter. Al dan niet met bewegend beeld waar in één minuut alles wordt uitgelegd wat ik moet weten. En als het even kan met zo min mogelijk tekst.”

We willen best mee

Tsja. Ik kan het ermee oneens zijn, denken dat ik-van-GenX die jonkies niet nodig heb want dat ik me vooral richt tot alles wat mijn leeftijd is of ouder, maar dan hou ik mezelf voor de gek. Om zichtbaar te zijn, te blijven én gezien te worden, moeten we mee dus ook ik!

En dat weet ik heus wel, anders zou ik geen eigen blogsite, LinkedIn en Insta-account hebben en mijn kerstwens of -uitnodiging niet per appgroep versturen maar via een keurige kaart-in-envelop-met-postzegel. Ook ik heb voor te lange teksten meestal geen tijd, word gedomineerd door mijn smartphone met al z’n bits en bites en klik blij op leuke filmpjes.

Mijn conclusie: ik wil best mee maar ben bang voor wat mij dat gaat kosten.

Moet ik dus gaan vlóggen?

Want B: Wat dan wel?!

Beeld dus: tekeningetjes, foto’s of, inderdaad, vloggen. Ga er maar aan staan. Ik heb nu een paar vlogs gemaakt en terwijl ik een blog de wereld insturen iedere keer al een avontuur vind, is het online publiceren van een video pas écht heel spannend. Noem het gerust zorgelijk, stressvol, ongemakkelijk, ontnuchterend en voor heel even een absolute nachtmerrie.

Een greep uit de verheffende oordelen die ik bij het terugkijken van zo’n vlog over mezelf heb (check even welke jij herkent):

Wat zit mijn háár achterlijk
Die.Stèm. …
Ah nee, zóveel rimpels
Zie ik daar nou ook nog vlekken?
Manmanman, wat kijk ik raar zeg
Ach jongens, wat zeg ik nou toch allemaal?
Waarom zou íemand hier naar kijken, laat staan luisteren?!
Wat zullen ‘Ze’ wel niet van mij denken?
100% gênant

Eén grote ontkenning, één donderend “Neeneenee!” van mij naar mij.

Het goede nieuws: het maakt niet meer uit welk negatief oordeel een ander erover velt, want ik velde het zelf al.

Been there, done that

Eerlijk is eerlijk, deze ellende heb ik ook doorgemaakt toen ik startte met bloggen. En heb daarmee ondervonden dat met het Doen en Blijven Doen, het steeds ietsje makkelijker werd:

Online publiceren heeft mijn zelfvertrouwen gesterkt en mijn doorzettingsvermogen vergroot. Want ik heb stoïcijns leren doorgaan, vertrouwend op mijn eigen oordeel, in weerwil van alles wat door mijn hoofd spookt of wat een ander ervan vindt danwel niet-vindt.

Bloggen zoals ik dat doe, geeft mij de mogelijkheid te laten zien wie ik ben en daarmee heb ik waardevolle contacten en samenwerkingen opgedaan, het heeft me een berg bagage gegeven die ik anders niet had gehad en met alle positieve reacties kan ik een boek vullen! Niet alleen ervaring, ook waardering maakt dat je groeit.

Conclusie

Ik blijf schrijven, ik zou niet zonder kunnen en genoeg mensen die graag blijven lezen. Toch ga ik ook het pad van beeld verder verkennen. Na mijn eerste neiging tot wegduiken zie ik mooie voordelen. 1) Je hebt maar 1 minuut nodig om een punt te maken in plaats van dat iemand 3-5 minuten moet lezen. 2) Maar vooral: met video kun je écht Jouzelf laten zien en horen. Ja, incluis het in jouw oren vreselijke stemgeluid maar óók de kracht van je energie, lach en blik.

En die enorme berg met ellende waar ik elke keer overheen moet voordat ik mezelf werkelijk dúrf te laten zien? Die slecht ik gewoon stapje voor stapje. Precies zoals ik dat altijd doe.

haas

“HOE is het in gódsnaam mogelijk dat dít verhaal (wijst een blog aan) ZO veel reacties en likes krijgt??! Ik heb een tijdje geleden EXACT zo’n stuk geschreven en daar gebeurde helemaal geen RUK mee! Nu is het klaar, ik kap ermee. Ik ga NOOIT meer iets schrijven!

Het leidt gewoon tot niets!”

“Waar wil je dan graag dat het toe leidt?”

“Mán, dat vind ik zo’n shit-vraag! Weet ík veel. Het hoeft niet per se tot iets tastbaars of groots te leiden maar als mijn stukjes 0,0 opleveren in de zin van reacties dan is dat een teken dat het niet goed is, niet leuk is of nergens op slaat. En daar BAAL ik van, want ik doe op elk stuk mijn best en als ik op publish druk dan denk ik altijd: Dit is goed. En dat IS het dus niet! Ik zie het kennelijk verkeerd en heb het duidelijk totaal niet begrepen!!”

“Zoiets zegt toch niets over of men het leest of het wel/ niet goed vindt? Ik lees ze altijd, vind ze vrijwel altijd echt goed en druk vrijwel nooit op like want ik hou daar niet van. Dat geldt volgens mij voor velen.”

“Dat snap ik op zich wel maar daar heb ik dus GEEN BAL aan. En daarbij; op andere stukken zijn wel al die likes en reacties. Het klopt daarom niet wat je zegt. Zij raken waar ik ergens iets mis. En het maakt mij onzeker en verdrietig maar ook woest.. van frustratie.

“Maak je er dan niet afhankelijk van. Zet het niet online. Schrijf! Maar alleen voor jezelf!?”

“Helaas; voor gevoel van succes ís het een afhankelijkheidsrelatie. Door hoe dit werkt. Want natuurlijk, ik schrijf voor mezelf. En m’n kinderen. En voor wie dat wil. Maar ik hou ook van het delen en de respons, het gevoel er toe te doen. Aandacht. Waardering. ERKENNING, verdómme!

Klinkt dat sneu? Ja, nou ja, vind ik ergens ook. En het past niet in het streven van dankbaar, mindful en al dat soort hoger ge-emmer. Maar godver, zo voel ik het gewoon; aards, primair, stront, kak, POEP! Ik bén geen monnik. Ik ben een mens! Met hashtag-faal erbij.

Want ik kan wel zeggen dat het me niet boeit en dat ik zó doorontwikkeld ben dat ik totaal zen en stoïcijns doorstruin, onaangeraakt door de opinie, maar dat is natuurlijk GELUL! Het raakt me WEL. Het gaat over MIJ!

En dan hou ik me ook nog onwijs in. Schrijf helemaal niet zoals ik eígenlijk zou willen. Steeds maar rekening houden met anderen; ouders, kinderen, exen, omgeving en wat dacht je van opdrachtgevers. De mensen met wie ik werk? Echt zó schrijven als dat ik zou willen? Waarschijnlijk te puur, te rauw, te intens. Krijg ik nu al wel eens terug. En we weten allemaal: als het niet in een bekend straatje past, is het makkelijk oordelen. Zelden terecht maar evengoed fnuikend.

Het maakt me razend en ik vind mezelf een angsthaas dat ik me hierdoor laat leiden, terwijl ik juist streef naar vrijheid en onbegrensdheid. Het liefst wil ik alles LOSlaten. Loslaten en gáán. Maar ik ben dus bang. Bang dat dit een prijs heeft die te hoog is voor mij om te betalen. Die ik mij niet kan permitteren.

Godsamme, een zee van onbegrensde mogelijkheden en ik zit in een fucking FUIK!

Moet ik er dan allemaal lak aan hebben, gewoon lak eraan en gaan?! Ik weet niet hoe. HELP me dan met het HOE! Alsjeblieft!!”

“Ja, ik wíl je ook helpen. Alleen; jij moet het doen zoals jij het wil doen. En weet je, misschien is het wel zo. Misschien is de manier waarop jij en ook ik dingen ervaren en ze zien, wel anders dan de meesten. En kun je niet uitgaan van begrip.”

….

“Tjeezus.

Wat een deprimerend k**gesprek…”

Tag: #schrijven

Bloggen is uit! Moet ik nu gaan vlóggen?