De spoken komen vaak ‘s nachts. Klein en zeurderig of groot, beangstigend en met kabaal. Die nachten van wakker liggen en hopen dat het iets sneller ochtend wordt.
Zelfstandige, single mom van 3 en een eigen huis. Allemaal eigen keuzes. Dit is dus geen klacht en daarnaast, het gaat goed. Durf om te investeren in mezelf zodat het nóg wat beter gaat. De moed om iedere dag bij het krieken aan te kijken. Blije kinderen. Ik ben daar trots op, ’t had ook anders kunnen zijn.
Maar soms, die spoken. Ze bestoken me: “Hoe zit het met je pensioen, je wil toch niet tot je 80e werken?” en “Top, die schilderbeurt, je spaargeld is nu op.” of “Staat de toekomst voor je 3tal in de steigers of is t meer een kaartenhuis?”
Af en toe badend wakker worden, met een hart dat bijna je lijf uit klopt. Of paniek door buik, borst en keel: “doe ik het echt wel goed?”
Dan ben ik blij dat ik mentaal gezond ben en dat ik mezelf kan reguleren.
Maar hou op met doen alsof het er niet is, die soms inktzwarte nacht en haar wankele evenwicht tussen het-lukt-me en hoe-moet-ik-het-allemaal-doen.
Alle successen zijn er slechts bij gratie van spoken, donkere wolken of afgrond waar je gierend langs zeilt.
Want het échte Leven heeft een rauwe rand. En ik zou het ook niet anders willen.
van dichtbij 