#bloggen – van dichtbij

: (btw, dit is géén filmpje)

Has been, niet meer van nu, hopeloos ouderwets, klaar. Bloggen is uit en sinds ik dat ergens las, verkeer ik in lichte vorm van crisis. Want A. Hoezo?! en B. Wat dán?!

De antwoorden díe ik op A. vind, swipe ik zonder te registreren naar links, Tindertaal voor “ik wil het niet weten”. Volstrekt onvoorstelbaar dat we niet meer willen lezen: eerst de krant en het boek, nu ook geen blogs? Leuke, korte, strakke verhaaltjes van 3 minuten en weer door?

Spanningsboog van een Snap

Feit is, Millennials bepalen hoe online eruit ziet en in hun wereld is beeld het nieuwe schrift. Of zoals Millennial, tevens online vriendin en lichtend voorbeeld Talita Kalloe met een toefje zelfspot omschrijft: “Ik ben een kind van mijn tijd. Opgegroeid in de tijd van Tamagotchi’s en cassettebandjes maar met een spanningsboog van een snap op Snapchat. Hoe visueler je het voor mij maakt, hoe beter. Al dan niet met bewegend beeld waar in één minuut alles wordt uitgelegd wat ik moet weten. En als het even kan met zo min mogelijk tekst.”

We willen best mee

Tsja. Ik kan het ermee oneens zijn, denken dat ik-van-GenX die jonkies niet nodig heb want dat ik me vooral richt tot alles wat mijn leeftijd is of ouder, maar dan hou ik mezelf voor de gek. Om zichtbaar te zijn, te blijven én gezien te worden, moeten we mee dus ook ik!

En dat weet ik heus wel, anders zou ik geen eigen blogsite, LinkedIn en Insta-account hebben en mijn kerstwens of -uitnodiging niet per appgroep versturen maar via een keurige kaart-in-envelop-met-postzegel. Ook ik heb voor te lange teksten meestal geen tijd, word gedomineerd door mijn smartphone met al z’n bits en bites en klik blij op leuke filmpjes.

Mijn conclusie: ik wil best mee maar ben bang voor wat mij dat gaat kosten.

Moet ik dus gaan vlóggen?

Want B: Wat dan wel?!

Beeld dus: tekeningetjes, foto’s of, inderdaad, vloggen. Ga er maar aan staan. Ik heb nu een paar vlogs gemaakt en terwijl ik een blog de wereld insturen iedere keer al een avontuur vind, is het online publiceren van een video pas écht heel spannend. Noem het gerust zorgelijk, stressvol, ongemakkelijk, ontnuchterend en voor heel even een absolute nachtmerrie.

Een greep uit de verheffende oordelen die ik bij het terugkijken van zo’n vlog over mezelf heb (check even welke jij herkent):

Wat zit mijn háár achterlijk
Die.Stèm. …
Ah nee, zóveel rimpels
Zie ik daar nou ook nog vlekken?
Manmanman, wat kijk ik raar zeg
Ach jongens, wat zeg ik nou toch allemaal?
Waarom zou íemand hier naar kijken, laat staan luisteren?!
Wat zullen ‘Ze’ wel niet van mij denken?
100% gênant

Eén grote ontkenning, één donderend “Neeneenee!” van mij naar mij.

Het goede nieuws: het maakt niet meer uit welk negatief oordeel een ander erover velt, want ik velde het zelf al.

Been there, done that

Eerlijk is eerlijk, deze ellende heb ik ook doorgemaakt toen ik startte met bloggen. En heb daarmee ondervonden dat met het Doen en Blijven Doen, het steeds ietsje makkelijker werd:

Online publiceren heeft mijn zelfvertrouwen gesterkt en mijn doorzettingsvermogen vergroot. Want ik heb stoïcijns leren doorgaan, vertrouwend op mijn eigen oordeel, in weerwil van alles wat door mijn hoofd spookt of wat een ander ervan vindt danwel niet-vindt.

Bloggen zoals ik dat doe, geeft mij de mogelijkheid te laten zien wie ik ben en daarmee heb ik waardevolle contacten en samenwerkingen opgedaan, het heeft me een berg bagage gegeven die ik anders niet had gehad en met alle positieve reacties kan ik een boek vullen! Niet alleen ervaring, ook waardering maakt dat je groeit.

Conclusie

Ik blijf schrijven, ik zou niet zonder kunnen en genoeg mensen die graag blijven lezen. Toch ga ik ook het pad van beeld verder verkennen. Na mijn eerste neiging tot wegduiken zie ik mooie voordelen. 1) Je hebt maar 1 minuut nodig om een punt te maken in plaats van dat iemand 3-5 minuten moet lezen. 2) Maar vooral: met video kun je écht Jouzelf laten zien en horen. Ja, incluis het in jouw oren vreselijke stemgeluid maar óók de kracht van je energie, lach en blik.

En die enorme berg met ellende waar ik elke keer overheen moet voordat ik mezelf werkelijk dúrf te laten zien? Die slecht ik gewoon stapje voor stapje. Precies zoals ik dat altijd doe.

Als draden lopen ze langs de kustlijn, de voetstappen in het zand. Verhalen vertellend over degenen die ze daar achterlieten, voet voor voet hun stappen zettend op weg naar …. tsja, naar waar het ook is dat ze heengaan.

Want dat vertellen ze niet, die voetstappen. De weg die ze lopen en hoe, kun je zien. Maar waar ze op een dag zullen stoppen blijft het grote geheim. Gelukkig maar.

Voor mij zijn ze mijn redding vandaag. Mijn visuele houvast aan de werkelijke, de meest basale realiteit. Die van de zee. Het strand. De zoute wind die mijn zonnebril beslaat en de woeste luchten waarin wolken en zon elkaar afwisselen. Die van mijn eigen adem en mijn eigen stap na stap.

Ik was het bijna kwijt, mijn adem. Kopje onder in die wereld die sinds kort onderdeel uitmaakt van mijn leven en mij verandert, omdat het anders is. Die wereld van online. In contact en gesprek met mensen die ik niet ken. Een wereld waarin ik niet weet wat nou precies echt is en van wie.

Het begon speels. Onder-zoekend. Bloggen betekent ‘visibility’ op online media, van Facebook en Twitter tot Instagram. Onmisbaar voor een zelfstandig ondernemer. Maar nu dit bloggen ook echt een onderdeel van mijn online identiteit is, word ik geregeerd door diezelfde media. Want ook het bloggen gaat, in the end, om de cijfers. Het gaat om sharing, RT’s, comments en likes. Het gaat om gezien en gelezen worden. En jij bent één van de velen in een heel grote, volle zee.

Het maakt een kant in mij los die niet mijn beste is. De kant van de competitor, degene die de beste wil zijn, van zichzelf móet zijn. Die het absoluut geweldig vindt voor een ander als diegene succes heeft en tegelijkertijd het knagende geluid hoort in haar achterhoofd: ‘Waarom zij wel en jij niet?” Mijn grootste vijand die ik nog moet leren liefhebben. Ik durf er mijn adem niet op in te houden. Dat gebeurt vanzelf wel als, versterkt door de zuigende werking van de sociale media, het ademen mij vergaat.

Tot vandaag. Totdat ik de voetstappen zag van hen die mij voorgingen, de paden die zij trokken langs het strand.

Schoenen, schoentjes, gympen en laarzen afgewisseld door blote voeten en ontroerend kleine kindervoetjes. Teentjes die ooit hoorden bij een voet, alweer meegenomen door het water. De opvallend keurige voeten van een stoere kiter, die zijn hielen diep in het zand moest zetten om de ongeduldige kite te bedwingen, op weg naar die jubelende zegetocht over de golven en door de lucht.

Zoveel vertellen die stappen je, als jij dat wilt. Ze vertellen je of zij samen waren of alleen. Voorovergebogen zoekend of op de tenen hup, vooruit. Over een kwieke, lichtvoetige tred of een meer slepende gang. Over de drang om veilig te zijn en daarom ver van het water te lopen of juist rakelings erlangs, om net op tijd weg te springen of soms net te laat dus verder met een nat pootje.

En terwijl ik mijn eigen voeten neerzet, vind ik mijn adem terug en ook mijn gezonde gedachten. Mijn optimistische blik en liefdevolle oog. Achter mij aan verschijnt voor de toeschouwer die het zien wil, míjn verhaal van vandaag; van zwaarder naar licht.

Want het bloggen begón ooit als liefde. Liefde voor mijn kinderen, liefde voor mezelf en voor het schrijven. Door vanuit een waarachtig gevoel iets te creëren en zo aan hen die mij lief zijn iets achter te laten. Door ze mee te nemen langs de gangen van mijn hoofd en mijn hart. En ook door met liefde iets over te dragen aan hen die mij willen lezen.

Ja, precies zó wil ik dat het bloggen voor mij blijft.

Tag: #bloggen

Bloggen is uit! Moet ik nu gaan vlóggen?