“Mam, het regent echt hard. Als dat zo blijft wil jij me dan even naar het station brengen, alsjeblieft?” Het woordje “alsjeblieft” doet direct wonderen. Ik hoor mezelf “natuurlijk schat.” zeggen.
Even later is het weer droog en breekt de zon zelfs door. Ik geef aan dat als het zo blijft, zij prima kan fietsen. Brengen vandaag betekent ook halen morgen en ik probeer een werkritme op te bouwen terwijl zij nog steeds vakantie vieren.
Nog geen sinecure en tussen al hun plannen, in-en-uitlopen en permanent geluid van idiote YouTube-filmpjes, bevecht ik mijn gevoel van ruimte. Wat soms lukt maar vaak ook niet. Meestal laat ik het want vind ik het stiekem ook heel gezellig die types zo om me heen, maar af en toe wil ik mijn punt over de bühne krijgen. Ik besluit dat dit zo’n moment is.
Een dreigend dreinerig en daarmee allergie-opwekkend “Nee maar, mahámm, je kunt me toch brengen? Ik kan morgen de bus terug pakken!” klinkt.
“Ja, oké, en dan kun je dus nu ook de bus héén pakken…”. Tevreden over mijn logica laat ik een betekenisvolle stilte vallen.
“Ik wil heel graag nu sámen, want dat vind ik zo gezellig…”
Kijk, en daar gaat het mis voor deze moeder. Want of het nu gemeend is of niet en of ze dat écht vindt of hier über-manipulatief op die al 16 jaren goed geobserveerde knop drukt; het maakt allemaal niet uit want het is de juiste knop.
Theatraal zuchtend maar ondertussen glimmend, trek ik mijn jas aan en pak mijn autosleutels.
Ergens achter in mijn hoofd de echo’s van de stem van mijn omaatje, die toen ik klein was ook precies wist hoe ze mij kon bereiken; iets met zoete broodjes, natte vingers, bakken en lijmen.
Ik weet het. Volledig bewust onbekwaam. Maar het geeft niet. Want de kracht zit ‘m in de zelfkennis.
“Kom op schat, we gaan.”
van dichtbij 