In de liefde lijkt alles vaak vanzelfsprekend. Je vaart op je gevoel en dat is goed. Zeker in het begin als de liefde pril en beloftevol is en het verliefd zijn alles kleurt wat je doet, ziet, voelt, zelfs ruikt.
Te weinig minuten in een uur als het samenzijn niet blijvend is die dag. Teveel uren in de dag wanneer je wacht op het moment waarop je elkaar weer ziet en meer. Wie kent dat niet, het verlangen dat pijn kan doen. Het soort pijn dat we zoet noemen.
Liefde en waarneming; een wonderlijke combinatie.
Als we verliefd worden schijnt het dat je korte tijd zonder alle lagen van bescherming en afweermechanismen bent, in totale verbinding met elkaar en ook met jouzelf. Het gevoel van een zielsverbinding dat je soms voelt, klopt dus misschien wel. Je laat elkaar toe en ziet, voelt en ervaart hetzelfde.
Moeilijkheden ontstaan zodra de lagen weer om ieders kern heen gewikkeld worden. Die eerste verliefde toestand, die na (ik las eens een gemiddelde van) een maand of 5 afneemt omdat de eerste onzekerheid de hoek om heeft gekeken of de eerste minder prettige discussie heeft plaatsgevonden, krijgt geduchte concurrentie te verduren.
Van jouzelf
Jouw realiteit – zijnde de vertaling van wat er in, om, met en tussen jou, jezelf en anderen gebeurt – blijkt ineens op allerlei vlakken een andere dan die van degene waar je zo dol op bent, en andersom. Op zich hoeft dit geen enkel probleem te zijn en lukt het om elkaar toe te blijven laten. Maar het kán wel lastig zijn of worden.
Als verwijdering ontstaat door onbegrip.
Of als blijkt dat beiden ook maar mensen zijn met deuken, schrammen en gekneusde kantjes, narrige haakjes en aanhangsels.
Wanneer kortom de roze waan overgaat
Hoe dan om te gaan met wat Is in vergelijking met wat Was? En hoe ervoor te zorgen dat je wegblijft van zelfdestructieve gedachten als: “Zie je nou, ik bén ook gewoon niet zo leuk” of “Ik zal er wel om gevraagd hebben” en meer van dit soort ongezonde notes to self?
Dan volgt nu de onthulling van één van de grote publieke geheimen van het Leven:
het wat was, ís sowieso niet meer.
Elke volgende seconde al niet. Als jij je daarbij neerlegt, al het voorbije loslaat en niet stilstaat bij wat in de toekomst zou kunnen liggen, vaar je een steady koers. Dan verloopt jouw realiteit vanuit rust en klopt het met waar je bent op dat moment.
Een piepklein beetje helpt al groots.
En terwijl dit soort technische uitleggen altijd heel logisch en begrijpelijk klinken, is het de toepassing ervan waarop velen onder ons langdurig haken. Het goede nieuws is: het schijnt een kwestie van oefening te zijn. Van humor en een lange adem. En van veel, heel veel liefde.
Vooral voor jezelf.
Hij komt voor me zitten, zijn gezichtje dicht bij het mijne en kijkt me ernstig aan. Ik kom rechter-op; er staat iets te gebeuren. Dan houdt hij zijn hand voor me, palm open naar boven gedraaid. Ik kijk hem vragend aan. Hij zegt alleen maar: “Low five”.
