Verpletterend

Zondag

Moederdag

09.17 uur

Ik hoor de deur naast mij zachtjes opengaan. Mijn oudste, m’n lieve lieve dochter, staat op en hoe dromerig en wazig of in ieder geval niet erg alert ík haar soms ook vind, zij heeft de lead in alles wat mijn drietal samen onderneemt en besluit.

Altijd.

De twee broers kunnen hoog springen en laag, ze kunnen de illusie hebben van inspraak; áls het al zo is, dan is deze zeer beperkt.

Zij beslist.

Vandaag maken ze samen mijn ontbijt, op een vooraf strak geregisseerd tijdstip, waarbij rekening gehouden is met:

– mijn altijd sowieso wakker zijn rond half 7 (“dat is best wel irritant, mam”) en dus op een gegeven moment knorrend maagje

– het feit dat middelste naar zijn WingChun training moet en

– hun aller mogelijkheid tot íets van uitslapen.

Meer dan terecht ook dat laatste, vond ik toeschietelijk toen ze mij gisteren op de hoogte brachten van hun planning.

Voordat ze naar beneden gaan, komen ze ineens met z’n drieën mijn kamer in: “Happy Momsday, mam!”

Jongste als altijd voorop als geboren stralend middelpunt en showmaster, daarna Oudste die haar broertje dit meestal gunt omdat ze weet dat als het er op aankomt, zij hem met 1 blik en woord naar achteren kan dwingen en als laatste Middelste, die altijd even wacht op welke ruimte voor hem overblijft. Niet omdat hij zielig is maar omdat hij heel veel rekening met een ander houdt. Teveel soms, wat mij betreft, en zie daar nog een klein taakje voor deze moeder.

Ik neem de 3 paar uitgestrekte armen gulzig in ontvangst en druk al die mooie, warme, mij zo ongelooflijk lieve lijven tegen mij aan. Ik snuif hun zoete geuren op die ik uit duizenden zou herkennen en neem met grote teugen alles op wat ik voel en krijg. Wat een geluk, deze enorme hoeveelheid mens bij elkaar wat nog maar nauwelijks tussen mijn armen past. Mijn grootste cadeau.

Overmand door liefde en om mezelf te bewijzen dat het heus nog wel makkelijk past, druk ik ze nog wat steviger tegen mijn borst en adem hen nog eens extra diep in terwijl ik bijna verdrink in mijn gevoel.

…..

“Mám…. Ik word geplet … auw …. mam … ik krijg geen adem …”

…..

Oh. Ja. Nee.

Met een zucht laat ik los.

Opge-lucht en met een aai over mijn vogelnest laten ze me achter.

“We roepen je zo, mam. Voor jouw ontbijt.” En weg zijn ze.

❤️

#happymomsday