Hashtag-unapologetic. Ik zie en lees het vaak de laatste tijd. En gebruik het zelf ook. Sterker nog, het is mijn favoriete hashtag.
Maar wat ís het eigenlijk? ‘t Nieuwste mode-ding? Hype?
Volgens mij is het meer en is het een belofte; van vrijheid en verbinding. Want unapologetic gaat in mijn beleving over het ‘jezelf permissie geven’. Ten diepste en zonder sorry.
Het gaat over niet meer afwachten maar doen. Niet in bescheidenheid onzichtbaar blijven maar jezelf laten zien. Niet altijd keurig aan de kant gaan maar eens lekker in het midden blijven lopen. Niet op toestemming wachten maar jezelf toestaan.
Unapologetic staat daarmee voor mij in de kern voor het afrekenen met de echo’s van bloedlijnen, maatschappij, cultuur en cultuurtjes. Je daar niet meer -zoveel- door laten leiden of van aantrekken. Omdat het allemaal zo zwanger is van schaamte en schuld, waarvan veel niet eens vanuit jouzelf komt.
Hoe heerlijk om jezelf daar nou eens van te bevrijden!?
En verloopt die bevrijding dan over lijken en smeulende hopen van verschroeide aarde? Door nergens en met niemand meer rekening te houden, dwars door goede manieren en belangrijke nuances heen?
Nee.
Voor mij in ieder geval niet.
Unapologetic is jouw manier. Om te doen wat jij wil, op het moment en de wijze waarop dat voor jou goed voelt. Dus ook vanuit nuance, zachtheid en bescheidenheid.
Een heel mooie vorm van persoonlijk leiderschap, los van een ander en zijn/haar manier van doen. Niet om losgezongen te zijn maar juist om ècht te verbinden.
Kunnen verbinden vanuit gevoelde persoonlijke vrijheid smeedt namelijk de krachtigste band; puur en waarachtig.
#Unapologetic.
Niet gek.
van dichtbij 