Angel

Dit is hoe tegenwoordig mijn dagelijkse liefjesbriefjes aan het drietal achterblijven, nadat ze zijn geconsumeerd.

In het begin verdwenen ze koesterend in broekzak, rugzak danwel speciaal hiervoor aangemerkt doosje. Nu liggen ze na het lezen op tafel, of ergens anders in de keuken. Ogenschijnlijk nonchalant achtergelaten als: “seen it, read it, what’s next!?”

Ik maak er een punt van ze te schrijven. Elke dag een dagstart vol liefdevolle confirmatie voor een ieder van hen. Ook als er irritatie is, slechte zin of bozigheid. Zodat ze weten: ‘dat mag er zijn, het maakt je niet minder oké; er wordt nog steeds als altijd van jou gehouden!’ (In plaats van dat ze alleen mijn woeste blik onthouden ..)

Ineens bij dit achtergelaten hoopje schoot bij míj een klein angeltje vast: ‘ja, halló zeg, wordt dit überhaupt wel gewaardeerd of doe ik dit voor de kat zn staart?’ Tja. Helaas, ook ik ben maar mens…

Het deed mij gisteren de vraag aan mijn jongste stellen: “vind je het fijn om elke dag zo’n briefje te krijgen of vind je het inmiddels wel zo’n beetje genoeg?” Hij kijkt me aan. Ik kan zijn blik niet helemaal lezen. Hij is aan het begin van zijn grote verandering van jochie naar vent en ondanks dat dit nog niet zo lang gaande is, wijst alles er op dat dit een bumpy road gaat worden. Als niet voor hem dan in ieder geval zeker voor mij.

Dan, oplichtende oogjes: “Ik vind het juist heel fijn mam, om als je op zo’n snert-regendag naar beneden komt en nergens zin in hebt, als eerste allemaal complimenten te krijgen.”

En vanmorgen, toen oudste wat stilletjes aan tafel kwam, zag ik het gebeuren. Als eerste het briefje, lezen, klein glimlachje terwijl ogen op briefje: “Thanks mam..”. Dan slaat ze haar ogen op, kijkt in de mijne. Haar lieve gezicht breekt open. Ze weet het: hier is fijne warmte en dikke liefde.

Mijn les: ik zal niet meer twijfelen…!