5 jaar geleden was het over en stond ik er gevoelsmatig ineens alleen voor. Met kinderen, huis, het leven + alles wat hierbij komt kijken.
Even was daar totale paniek en kon ik kiezen: verzuipen of zwemmen? Angstig en vol oordeel over mezelf lag ik in dat koude water, bang om aan een ongewisse tocht te beginnen. En toch, er zat maar één ding op…
Komende vanuit een achtergrond waar ik altijd in een boot zat en überhaupt niet hoefde te zwemmen als ik daar geen zin in had, was dit een mentale game changer.
Mijn: “ja maar, ik weet niet zeker of ik wel goed genoeg kan zwemmen” of “help, de overkant is te ver, ik zíe m niet eens!” veranderden al plonzend en naar adem happend in “Rustig aan, slag voor slag, reguleer je ademhaling” en “Als je goed kijkt kom je op weg naar de overkant allerlei drijfhout, eilandjes en boeien tegen waar je op uit kunt blazen.”
5 Jaar later, soms schoolslag dan crawl en dan weer even genietend uitdrijven op mijn rug, zwem ik vrij steady naar die overkant.
Zie ik ‘m al?
Nee.
Is dat erg?
Nee!
Als ik maar blijf ademhalen en op die cadans blijf gaan. Dat brengt mij waar ik gaan wil. Met een sterker lijf, krachtiger hoofd en gelukkiger hart. Want in plaats van vol oordeel ben ik nu trots op mezelf.
De les? Als je verliest, heb je vervolgens van alles te winnen.
van dichtbij 
Sterk hoor. Het water bleef mij in die situatie maar aan de lippen staan 😕.
LikeLike
Ja, want niet meer alleen. Ben drie jaar alleen geweest met de jongens en het lukte me maar niet.
LikeLike
Wauw
LikeGeliked door 1 persoon
Zo zie je dan maar weer hoe sterk iemand is en hoe sterk men soms worden kan door omstandigheden.
Aum Shanthi
LikeLike
De beste zwemmers leren dat ook slag per slag, lengte per lengte, training per training. En dat inderdaad door gewoon in het water te liggen en er op te vertrouwen dat als je blijft zwemmen het goed komt.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi beschreven! Dapper ben je!;-)
LikeLike