Laat jezelf zien bij een belangrijke auditie: 5 tips van een negenjarige (ook van toepassing op de rest van je leven)

Hij mocht zich komen presenteren voor een eventuele kans op eeuwige roem als Najib, zoon van Emilio en Gloria Estefan. En omdat de Nederlandse versie van Emilio de blonde Jim Bakkum is, kan ‘onze’ Najib ook een beetje blond zijn.

Het inschrijfformulier vroeg om eerlijkheid: “Nee, geen danserervaring. Behalve thuis de hele dag. Wij vinden kritiekloos alles geweldig en anders hij zelf in ieder geval; dus aan zelfvertrouwen geen gebrek.” “Type dans? Euh, beetje ballet-acrobaat-karate-beweger (hier was ruimte voor op het stippellijntje).” “Nee, geen andere podium-ervaring als deze noch op handen zijnde.”

Als we niets terughoorden binnen een maand, zat-ie er niet bij. Het leek mij goed de verwachtingen enigszins te managen maar ineens was daar een mail: hij mocht komen auditeren.

Gisteren heeft hij op een echt podium in Amsterdam, ten overstaan van professionele dansers, regisseurs en (criti)casters, zijn beste beentje voorgezet, temidden van 24 andere enthousiast-ambitieuze figuurtjes. Waarvan sommigen al zeer geoefend en bloody goed. Over een week laten ze iets horen en ik manage geen verwachting meer. Waarom niet? Omdat dit is hoe het is: alles of niets. Je bent erbij of je ligt eruit. Alle kinderen weten dat. Ook hij.

En hij heeft besloten dit te accepteren omdat het de pret, spanning en het ervoor gaan niet mag drukken. Sterker nog: het zet hem aan tot éxtra prestatie, zoals hij mij op de terugweg vertelde. In een half uur deelde hij vijf belangrijke lessen met mij, zijn in permanente staat van verwondering verkerende moedertje:

1. “Ik doe gewoon mijn allerbest en verder niets want ik vind dit het leukste wat er is en ik weet toch niet precies waar ze op letten.”

Een onvervalste Own it! Heerlijk, meer kun je niet doen en je geniet in ieder geval maximaal.

2. “Wij weten niet waar zij naar kijken en zij weten ook niet waar wij dènken dat ze naar kijken. Dus probeer ik daar allemaal helemaal niet aan te denken.”

Ehm. Ja, heel goed en verstandig. Want je ziet maar, dat hele ‘denken’ wordt sowieso overgewaardeerd.

3. “Als het even misgaat of je doet een beweging net anders dan aangeleerd, heb je de ruimte om te doen alsof het zo móest.”

Deze snapte ik niet meteen dus hij legde het me uit: omdat straks het publíek ook niet weet hoe de precieze beweging eruit ziet, is het belangrijk dat je met vrolijk stalen smile doorgaat. Belangrijk inzicht: fake it till you make it!

4. “Sommige kinderen die al heel goed konden dansen, konden juist níet zo goed wat we nu moesten leren. Dus toen dacht ik: ‘Hee, nu wordt míjn kans iets groter.'”

Een klein inzichtje in zijn realiteitszin en tegelijkertijd ook ambitie. Gepassioneerde drive gecombineerd met koele calculatie.

5. “De Amerikaanse meneer die belangrijk is voor de keuze, was er ook. Dus toen hij bij mijn groepje keek, heb ik nóg meer mijn allerbest gedaan (en precies díe keer ging het daarom echt heel goed).”

Wederom een blik in zijn strategische benadering. Zo vol vuur de dingen doen met daaronder kennelijk steeds een stroompje van slimme controle.

Vol bewondering en een beetje ontroerd hoorde ik hem aan en ineens raakte mij de heldere zekerheid: Dit mannetje ís er al. En hij is er met zoveel overtuiging dat hij er verder ook wel komt.

Waar dat dan ook zijn mag.