Leider

Het is een mooie ochtend, de zon schijnt en voelt direct warm, ondanks het feit dat het al weer later licht wordt en eerder donker.

De regen die twee dagen heeft aangehouden is eindelijk doorgedreven maar liet wel alles kletsnat achter; de straten, tegels, het gras en de blaadjes. Het zonlicht weerkaatst verblindend.

Zij van 93 schuift gebruikmakend van haar stok voorzichtig over de stoep richting straat om over te kunnen steken. Ondanks haar nog scherpe geest en relatief soepele ledematen, maakt het verminderde zicht deze tocht tot een spannende onderneming: nat-gladde blaadjes, een afstap, de schittering en te snelle auto’s. Niet zoveel maar genoeg om zeer op je hoede te moeten zijn voor een veilige overtocht.

Hij van 8, die net nog luidkeels joelend en met wilde bewegingen heen en weer stoof, valt stil terwijl hij de situatie in zich opneemt. Ik zie hem kauwen op het beeld.

Dan loopt hij naar haar toe en geeft haar zijn arm en schoudertje: “Zullen wij samen oversteken? Ik hou jou vast en kijk goed voor jou. Als ik ga voel je dat en kun jij met mij mee.”

Zijn overgrootmoeder slaakt een ontroerde zucht: “Niet lang geleden begeleidde ik jou zo naar de overkant. En nu, nu ben jij míjn leider.”

Trots kijkt hij even om naar mij. Dan legt hij zijn vrije hand ook op haar arm en kwijt zich met overgave van zijn belangrijke taak.