PaasOverPeinzing

Dat niet altijd alles van een leien dakje gaat, is normaal. Maar soms zijn er dingen waar ik me echt onzeker over kan voelen. Omdat ik niet weet hoe ik het ’t beste kan aanpakken. Of omdat ik ergens vrees dat ik het al voor het leven verpest heb: teveel heb verwend, geen zin om het steeds te moeten vragen of op voorhand al murw van het geruzie en getouwtrek.

Te weinig laten en teveel op controle, zoiets.

Neem nu bijvoorbeeld mijn kinderen en hun over het algemeen oprechte desinteresse voor het huishouden. Daarmee doel ik niet op het stofzuigen, ramenlappen of badkamers soppen. Af en toe een donderspeech en dan haalt eens iemand anders dan ik verschrikt een lap ergens over en vind ik dat deel van de opvoeding al snel geslaagd. Want ik snap ook wel dat niemand daar uit zichzelf zin in heeft en straks moeten zij het de rest van hun leven toch echt lekker zelf doen of regelen. Na mij de zondvloed.

Nee, ik bedoel het léuke huis-houden. Het met elkaar in een huis verkeren en daar ten behoeve van dit leuke SamenZijn een positieve en vooral proactieve bijdrage aan leveren. Er zijn gezinnen waarbij de kinderen ongevraagd het voortouw nemen in het plannen en organiseren van leukigheid als ontbijtjes of dinertjes. Zo niet die van mij. Ook niet als wél-gevraagd. Dan knikken ze ‘ja’ maar vergeten het net zo hard weer in de vaart der hun volkeren.

Een voorbeeld? Neem nou het Paasontbijt. Ik heb mij de afgelopen twee dagen door allerlei ramvolle winkels heen geworsteld en ervoor gezorgd dat ijskast, fruitschaal en voorraadla uitpuilen van het lekkers. En we hebben afgesproken dat het Paasontbijt niet alleen van mij mag afhangen. Althans, ik heb dat met hen afgesproken maar niet 100% geregistreerd of die afspraak ook echt aankwam. Ik heb wat glazige “Ja, mama”’s gehoord maar als gezegd is dat helaas geen zekere geruststelling.

Het is al ruim Paasochtend. Gisteren zijn we de hele dag op pad geweest en waren laat thuis. Het volkje ligt dientengevolge nog op één oor maar ik ben al een uur wakker. Mijn neiging is om op te staan en een tafel vol zaligs klaar te gaan zetten voor als de luiwammesen naar beneden komen. Hen liefdevol verwelkomend met de geur van versgebakken pannenkoekjes, broodjes, smoothies en watermeloen.

Maar dat ga ik dus niet doen. Dit keer niet. Ik wacht tot zij wakker worden, hun telefoons pakken en verdwijnen in hun oeverloos mobiele gedrag, op míj wachtend en na drie uur denken: “Waar blijft ze nou met haar ‘Joehoeoe jongens, het ontbijijijijijt is klááárrr!!’?!”, door knorrende maagjes gedreven zelf naar beneden gaan, de volle kasten maar lege tafel zien, de boodschap begrijpen, ogenblikkelijk zonder ruzie en in harmonie samen dit ontbijt fixen en met z’n drieën hun inmiddels zeer hongerige moesje ophalen voor een perfect Paasontbijt.

Wat een goede Paasresolutie: láten dus! Ben benieuwd …