Aan het uiteinde van de omhelzing

Boven mijn hoofd ontwaken de innig verstrengelde kiwi en wisteria uit hun winterslaap en ontknoppen de uiteinden van hun omhelzing in blad en bloem, als onuitgesproken belofte voor weer een vruchtbaar jaar.

Hommels, bijen en wespen scheren vlijtig langs en zelfs het scherpe gezoem van die laatste soort, normaal gesproken goed voor een luidkeels gierende aftocht mijnerzijds, klinkt mij nu vooral fruitig in de oren.

Het is 14 uur en ik moet mij bedwingen niet alvast een grote bel heerlijk-frisse rosé in te schenken. Het feit dat ik mijn kleinste vriend over een uur ergens moet oppikken, geeft mij nog voldoende realiteitszin om mijn lust te weerstaan maar het is een pittige strijd.

Ik wil het Leven vieren. Want teveel mensen gaan ineens. Mensen die oud zijn en op. Of alleen oud terwijl eigenlijk nog lang niet op. Maar ook jonge mensen, die fysiek nog makkelijk zouden kunnen maar mentaal niet meer bij machte zijn. En soms gaan mensen gewoon zomaar. Per ongeluk.

Uiteindelijk, aan het uiteinde van alle omhelzingen, gaan ook wij. Hoewel ik dat zelf verder echt geen leuke gedachte vind, is het de enige waarheid die ik ken die níet gaandeweg zal veranderen. En daarmee geeft het mij iets van geruststellend houvast; een antwoord tussen al het andere wat vooral vraag is. We weten dat we ooit gaan, we weten alleen vooraf niet hoe of waarheen. Een cyclisch kader vol van vrijheid.

Ja, het Leven moet gevierd. En daarom is er de lente om ons hieraan te herinneren. Jubelend via de vogeltjes, uitbundig via het groen.

Dus straks, als alles weer ‘op honk’ is, gaan wij vieren. Dat we vandaag gezond zijn en dat we lief en het goed hebben.

#happyweekend