Limonade met een twist

We komen door de bocht gereden en passeren mijn voormalige schoonmoeder die langs de weg op iets of iemand staat te wachten. Terwijl wij luid toeterend voorbij zwaaien en zij ons niet herkent, ontspint zich een gesprek over schoonmoeders. Want Jongste van 7 wil weten of wij wel vriendinnen zijn of waren.

“Nee, dat zijn we niet en waren we ook niet. Maar ja, dat ben ik ook niet met mijn eigen moeder.”

“Maar dát komt ook omdat het jouw móeder is en niet jouw vriendín.”

Klopt, zo zie ik dat ook met schoonmoeders, vent. Maar ik vind haar wel heel aardig, hoor.”

Nadat we een stuk of vier mogelijke schoonmoeders voor zijn toekomst hebben bedacht, neemt hij een drastisch besluit.

“Ik ga het net zo doen als jullie mama, ik ga ook niet trouwen.”

Op dit punt denk ik dat hij het heeft over samenwonen of geregistreerd partnerschap in plaats van een bruiloft met alles er op en eraan, zoals inderdaad het geval was in de situatie van zijn vader en mij. Maar nee, hij bedoelt iets heel anders:

“Ik ga alleen maar scheiden.”

Volledig verrast door deze wending en de droge toon van zijn statement, schiet ik in de lach.

Beledigd: “Ja nou, máh-maa! Ik heb gewoon geen zín in al dat gekus de hele tijd. Gatver. Dat is gewoon níets voor mij!”