Wat moet je als moeder als zo’n bom ontploft?

Straks komen ze thuis en hebben ze het erover gehad op school. Mijn kinderen: 7, 11 en 13 jaar jong. Ze zullen  allemaal hun eigen vragen hebben; over Brussel, bommen en zelfmoord. En ik? In alle eerlijkheid: deze moeder weet nog even niet wat ze erop zal antwoorden.

Zelden voel ik me zo incompetent als moeder, als op de momenten waarop zij vragen hebben over dingen die in de wereld spelen, die ons allen raken en dreigend zijn, maar tegelijkertijd ook zó groot zijn dat ik niet weet waar ik zou moeten beginnen met vertellen. Ik wil hen geen angst meegeven, ik wil blijven opvoeden, ik wil ze beschermen. Maar nergens in het Handboek voor Moeders staat hoe dat moet.

Vragen

Door mijn hoofd spelen mijn eigen vragen, een heleboel. Wat bezielt zo’n gast toch? Hoelang tot de eerste bom in Nederland ontploft. Waar ben ik dan? Waar zijn zíj dan? En de meest prangende als ouder: hoe kan ik mijn kleintjes beschermen..?? Dus als ik zelf zoveel vragen heb, hoe kan ik dan in godsnaam die van hen beantwoorden?

Bang en bevend? Ik dacht het niet!

Een beslissing die ik in ieder geval ten diepste neem is dat het met hen delen van de angsten die ik voel, wel het allerlaatste is wat ik zal doen. Ik wil dat hun leven en beleving ervan niet lijdt onder wat zich afspeelt in die verziekte hoofden van terroristen. Het is belangrijk dat ze weten hoe het zit, de feitelijke kant ervan. Maar we gaan ons daar niet door laten leiden.

Cool en collected dan?

Ik kan ervoor kiezen geruststellend te zijn: “Nee hoor, lieve schat. Hier zal dat niet zo snel gebeuren.” Maar helaas: totaal ongeloofwaardig! Dat weten we niet, en dat weten zij ook. Daarnaast, Brussel is praktisch om de hoek. De tactiek dat ik, wij, hier alles onder controle hebben? Nee dat gaat hem zeker niet worden.

Wat klein is wordt groot

Ineens komt het gezegde “met de moed der wanhoop” in mijn hoofd naar boven. Wanhoop omdat er werkelijk niets heroïsch is aan deze hele situatie, noch aan mij ten opzichte van hen. Maar moed is wel degelijk de kern. Ik moet moedig zijn en mijn eigen vrees onbelangrijk maken. Ik moet de moed hebben om op die hele dunne grens te lopen tussen me kwetsbaar voelen en me kwetsbaar opstellen. En ik moet de moed hebben om eerlijk te zijn en tegelijkertijd hen de geruststelling te geven dat ze bij mij, ons, veilig zijn. Dat zij kunnen leven en zijn zoals wij dat in onze overtuiging voorstaan.

Moed op de vierkante centimeter? Misschien wel ja, maar was niet al wat nu groot is, eerst even klein?

Dood vs. leven

Het gekke is: de terrorist denkt waarschijnlijk langs een zelfde soort lijn. Alleen de uitgangspunten verschillen nogal. Bij de terrorist gaat het om angst, dood en verderf zaaien; wat mij betreft de easiest way out. Maar mijn gevecht gaat over warmte, bescherming en leven. Dood versus leven en laf versus moed. Verder uit elkaar kunnen we dus niet staan, de moeder en de terrorist.

Moed komt van ?

Terwijl ik dit schrijf, voel ik hoe mijn vechtlust bovenkomt en voel ik me dapperder worden. Ik persoonlijk kan niets veranderen aan waar anderen verkiezen hun leven voor in te zetten. Maar ik kan er wel voor zorgen dat mijn kleine omgeving zich gekoesterd en veilig voelt. En daarmee een basis meekrijgt die hen hopelijk de juiste keuzes in dit leven laat maken.

Ik zeg het je: echte moed? Dat komt van Moeder!