Zijn papa en mama gaan niet meer samenwonen. Hij weet dat wel maar hij wíl het niet weten. Zo’n moment en gesprek dat alles in mijn buik even samenknijpt van onmacht, omdat ik dit verdriet niet voor hem kan oplossen.
Op zich gaat het goed. Heel goed, er is zelfs ruimte ontstaan voor nieuwe liefdes. Iedereen gaat fijn en harmonieus met elkaar om. Beter in ieder geval dan toen we nog samen waren. Maar uiteindelijk maakt dat in de ogen van de jongste van 7, helemaal niets uit.
Het is in zijn beleving allemaal leuk en aardig maar de gedachte dat zijn ouders bij elkaar moeten wonen, geeft hij niet op. Toen niet. Nu niet. En waarschijnlijk nog heel lang niet.
“Mama? Jij en papa hebben eigenlijk nooit meer ruzie, hè?!”
“Nee, dat klopt baasje. Dat is fijn, vind je niet?”
“Ja. Dan kunnen jullie dus weer bij elkaar gaan wonen!! Toch?”
“Lieverd, ik weet dat dit is hoe jij het wil. Maar dat is niet hoe het gaat.”
Schoudertjes zakken, koppie hangt. Ik neem hem op schoot. Middelste van 11 die het gesprek van een afstandje bekeken en beluisterd heeft, laat zich horen:
“Eigenlijk hè, mam, vind ik het niet meer zo heel erg, nu. Omdat het wel goed gaat zo en fijn voelt. Jullie zijn gewoon als goede vrienden en we gaan zelfs wel eens met elkaar op vakantie. En we kunnen met z’n allen op de verjaardagen zijn.”
Ik glimlach naar hem. Blij met zijn relativering en dat hij zich senang voelt. Echter no can do voor zijn kleine broertje:
“Nou. Maar ík wil gewoon dat er twéé ouders in mijn huis zijn. Niet in elk huis maar één! Bij papa is er dan niemand, want hij werkt. En bij jou ben jij er maar jij zit achter je computer. Ook aan het werk. Of je schrijft. En ik wil dat iemand spelletjes met míj doet! Hadden jullie niet kunnen wachten met scheiden tot ik iets ouder was?!”
Het overspoelt me, dit alles zo tegelijk. Het schuldgevoel. Het onvermogen. Het ik-doe-het-allemaal-niet-goed-genoeg. Het oneerlijke omdat als we nog wel bij elkaar zouden zijn, het niet anders zou zijn: vader aan het werk en moeder ook. Maar leg hém dat maar eens uit.
Hij begint te huilen. Hij wíl gewoon even heel hard huilen. Normaal lopen de tranen vanzelf uit zijn ogen, nu perst hij totdat ze rollen. En dat is helemaal oké, bij mij zit het ook hartstikke klem. Dus huil jij maar, lief mannetje, van binnen huil ik met je mee.
“Kijk mij eens aan, vent. Vertrouw je me als ik je zeg dat ik mijn best doe? En dat het beter wordt? En dat wij allemaal heel veel van jou houden, maakt niet uit wie waar woont?”
Zijn ogen zijn vol maar hij knikt. Godzijdank, hij knikt…
Het gevoel van een kind, hoe irreëel ook: het is er. En moet er mogen zijn; als kind slik je al zoveel weg omdat je je ouders niet wil kwetsen. Ook als de ouders zelf vinden dat ze het goed doen. Dus ik vraag en ik luister. Maar godjezusallemachtig, wat pijnlijk is dat soms.
van dichtbij 
Oh ja, zo herkenbaar en zo pijnlijk… Ook mijn hart breekt dan in honderdduizend frusselementen…
LikeGeliked door 1 persoon
Door veel met hen te praten, hen gerust te stellen (het is immers heel normaal dat ze er verdriet om hebben en dat ze de andere ouder missen) en soms door met hen mee te huilen…
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is soms pijnlijk, en mijn kids zijn al groot en hebben soms ook bepaalde vragen die emotioneel zijn voor beide.
Zo zie je kinderen hebben hun beleving die soms hard is.
Aum Shanthi
LikeGeliked door 1 persoon
En waarheid uit een kindermond komt hard aan.
Aum Shanthi
LikeLike
Ik merk nu vooral aan mijn oudste zoon dat hij geen beeld heeft bij een normaal gezin met een mama en een papa, en dat hij dus geen beelden heeft bij het gegeven dat hij misschien een papa wordt en dat ik hem dan zeg dat het wel fijn is als hij dan goed voor zijn vriendin zorgt en samen voor de baby zorgt. Dan zegt ie dat hij toch al een baby heeft, zijn klein broertje. Pf.
LikeGeliked door 1 persoon
5.
LikeLike
Ook hier speelt dezelfde wens nog. Ze is 11 en we zijn 3 jaar verder, maar ze heeft nog de momenten dat ze flink worstelt met dezelfde wens. Inderdaad: dat zal nog wel een jaar of wat duren. Volledig begrijpbaar.
LikeGeliked door 1 persoon
ook sterkte daarmee. Even in reactie op jouw blog van vanmorgen (ik kom er niet in om te reageren snap er niets van) : wat schrijf jij toch lekker! En het wordt steeds vrijer, klopt dat?
LikeGeliked door 1 persoon
Dubbel dank! 🙂
Ja, het voelt in ieder geval wel als vrijheid. Als dat dan leesbaar is in de ruimste betekenis, dan is dat een extra mooi compliment en zeker als het bij iemand als jij vandaan komt. Dank je nogmaals!
LikeGeliked door 1 persoon
Oef dat lijkt me zo moeilijk om te zien. Zou me ook onwijs schuldig voelen, ook al wetende dat hij het later zal snappen.
LikeGeliked door 1 persoon
Oja, ik herken dit maar al te goed. Ik heb gewacht tot de kinderen oud genoeg waren om weg te gaan. Ik dacht dat het dan makkelijker zou zijn. Maar dat is het niet. Je ziet ze afzien, en wat voel ik me ontzettend schuldig omdat ik hen deze pijn heb bezorgd. Moeilijk
LikeGeliked door 2 people
Ja, da’s waar. Maar wat doet het pijn hé
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb mijn kinderen niet bij mij, ze zijn ook al volwassen, ongeveer toch, en de heerlijke band die ik met mijn zoon had lijkt helemaal kapot….Mensen zeggen me dat het goed komt…Ik hoop het….
LikeLike
Ja, het is erg. Ik kon niet vermoeden dat dit een gevolg zou zijn van mijn keuze. Al blijf ik overtuigd dat ik het enige juiste heb gedaan. Voor mij… Soms vraag ik me wel af of ik het recht had voor mijzelf te kiezen
LikeLike
Het antwoord is Ja…
LikeGeliked door 1 persoon
De oorzaak is heel verschillend, maar als mijn dochter echt pijn heeft omdat iets niet gaat hoe ze het graag zou hebben, en dan bedoel ik niet het oppervlakkige van “ik wil graag een paard”, maar wel het sociale en vriendschappen, dan breekt mijn hart ook wel eens.
LikeGeliked door 1 persoon
mooi verwoord, herkenbaar en ongelooflijk slecht voor het moederhart
LikeGeliked door 1 persoon
Ik was vier. Ik heb heel lang nu en dan eens stilletjes gehoopt dat mijn ouders terug bij elkaar waren. Maar eigenlijk, doordat het geen echte vechtscheiding was en ze normaal deden, heb ik dat wel aanvaard. Of ik was jong en wist van niet beter misschien… Je kan het maar zo omkaderen zoals je nu doet, en dan zal hij het wel begrijpen, met tijd en tranen en knuffels…
LikeGeliked door 2 people
dank je, ook voor jouw share x
LikeLike
Graag gedaan
LikeGeliked door 1 persoon
Eigenlijk niet, om twee redenen, heb 2 scheidingen mee gemaakt met kinderen, het eerste kind ben ikzelf… en ik leerde mijn vader juist kennen dankzij de scheiding, ik ging om de 14 dagen, begin jaren 80, dus toen was het nog anders allemaal… en nu zag ik hem tenminste! Toen hij nog gewoon thuis woonde, zag ik hem amper namelijk…
Mijn dochter, was te jong, natuurlijk heeft zij er direct littekens aan over gehouden, maar ze weet absoluut niet hoe het was toen haar papa en mama nog samen waren, ze hoort de verhalen, hoe dat was en kan zich dat absoluut niet voorstellen omdat hij, haar heeft gedumpt… en ik nu met een hele kwade dochter zit van bijna 24…. die zelfs naar haar vader toe is gegaan om te vragen of hij aub contact wil, omdat ze hem wil leren kennen, de deur is opnieuw dicht gegooid….
En ooit, toen zij een jaar of 7 was, ging zij zelf op zoek naar een papa, dat zij telkens papa’s uit koos die al gehuwd waren, hahaha ja nou ja… jouw verhaal in dit geval niet herkenbaar.
Maar kan het mij wel voorstellen als jullie wel gewoon ‘normaal’ waren verder als stel voor de kinderen. Het is hun beleving, en die kan weleens totaal anders zijn dan jij nu beseft.
X
LikeLike