“Mails die ik in mijn hoofd ooit schreef maar nooit verstuurde (3)

Dag Machinist-die-zijn-hand-overspeelde,

Volgens mij was jouw thuisbasis Hoorn maar ik weet het niet meer zeker. In ieder geval was je die dag tijdens een pauze in je ritplanning op Amsterdam CS, waar ik werkte.

Ik was 28 en gaf sinds anderhalf jaar leiding aan 80 hoofdconducteurs van Vadertje Spoor. En hoewel ik over mijn belevenissen in die twee jaar bij de NS een zalig boek zou kunnen schrijven, gaat dit over iets heel anders. Namelijk over intimidatie. Van seksuele aard.

Vaak is bij seksuele intimidatie op de werkvloer sprake van een leidinggevende die probeert iets van een werknemer gedaan te krijgen. In mijn geval was het andersom: ik werd te grazen genomen door een ‘ondergeschikte’.

Nou ja, te grazen genomen… dat had jij graag gewild. Althans, daarover was je luid en grof aan het opscheppen in de zogenaamde “koffiekamer” op de gang van mijn thuisbasis Amsterdam Centraal Station.

Deze koffiekamer was een notoire ruimte. Ons werd als leidinggevenden (de zgn. “PM’s” want veel wordt naar goed gebruik bij de NS afgekort) van de bewoners van de koffiekamer, aangeraden er vooral af en toe onze neus te laten zien, opdat we in dit bolwerk van roddel, achterklap, geklaag en gekanker ‘proactief aan het proces konden werken’. Het proces van de verandering bij NS. Een lastige taak, vooral voor de types als ik, die met een heel andere achtergrond ook een heel andere taal spraken dan de meesten van jullie.

Het was echt júllie ruimte en als ik binnenliep was ik duidelijk op bezoek. Het was er rokerig, bedompt en meestal geen fijne sfeer. Ik kwam er niet graag maar ik deed het wel en heb zo shag leren draaien en roken. En velen leren kennen als geweldige mensen, typische ruwe bolsters met blanke pitten. Tough cookies met een groot hart voor de zaak.

Die dag liep ik net langs en was helemaal niet van plan om binnen te lopen, toen ik mijn naam hoorde vallen. Met een hoop zeer schunnige teksten erachteraan waardoor ik besloot, met angstig kloppend hart, toch maar even binnen te lopen. Je kunt je voorstellen hoe hoog die drempel op dat moment was.

Zo stond ik in de deuropening terwijl jij schuimbekkend tekeer ging over mij en wat je allemaal wel niet met me wilde doen. Ik herhaal het niet maar laten we zeggen dat het vrouwelijk geslachtsdeel een hoofdrol speelde in jouw vrolijke sprookje, in woord en gebaar.

Jij zag me niet. Je collega’s wel. Je ging zo op in je fantasieën dat je het allemaal niet doorhad: de stilte die viel, het gebrek aan respons dat je kreeg.

Totdat je een por kreeg in je zij.

In mijn verbeelding van nu grijnsde ik als een panter die likkebaardend klaar staat om de prooi te grijpen. Maar niets was minder waar. Ik voelde me zo slecht en ranzig. Ik vond het zo enorm gênant wat jij allemaal over mij zei, wat je deed en dat ál die mensen dat hoorden. En ik wist even niet hoe ik daarna nog geloofwaardig kon zijn als “baas” van allemaal collega’s van jou.

Dat heb ik nooit laten merken. Ik weet nog dat ik ijskoud zei: “Goed. Jij hebt nu dus een enorm probleem”, en wegliep. Uiteindelijk heb ik in overleg met mijn leidinggevende aangifte gedaan. Het was een first-timer voor de NS. Een claim to fame die ik liever niet had gehad.

Ik weet niet meer wat deze aangifte precies voor jou betekende. Eerlijk gezegd herinner ik me je naam en je gezicht niet. Ook heb ik er gelukkig geen nacht wakker van gelegen.
Jij wel, dat weet ik zeker.

Een groet uit je verleden,

PM tps AK