Mails die ik in mijn hoofd ooit schreef maar nooit verstuurde (1)

Kippig

Geachte vervelende oogarts,

Het is 30 jaar geleden dat ik voor u stond als bedremmelde 12-jarige bij wie zojuist door de schoolarts minder zicht was geconstateerd. In de eerste klas van de middelbare zat ik en deed ik mijn best mijn plekje te veroveren. Dodelijk onzeker tussen al die coole, knappe, superslimme types. Mijn tactiek was die van een grote mond maar in mijn hart voelde ik me erg klein. En na mijn bezoek aan u nog een heel stuk kleiner.

Het bericht dat ik naar u toe moest voor een serieuze meting want met zekerheid een bril, was voor mij al een mokerslag die mijn kleine wereldje van school en sport deed beven. En precies zo stond ik samen met mijn moeder te wachten, ik zal het nooit vergeten, net over de drempel van uw spreekkamer totdat u zo goed zou zijn ons in onze aanwezigheid te erkennen.

U was druk bezig iets op schrift te stellen, keek niet op of om en ik durfde bijna geen adem te halen in de hoop dat het zicht-probleem dan vanzelf zou verdwijnen. Eindelijk drukte u een punt op het papier en uw bril steviger op uw neus, hief het hoofd en nog voordat u ons aankeek zei u het, langzaam en nasaal snerpend.

“Zooooo, dus Alexa hier is KÍP-piggg …?!”

Het klonk als een beschuldigend pistoolschot. En toen de ‘ggg’ van KÍP-piggg wegstierf en uw hoofd recht op uw schouders stond zodat u ons aankeek, zag ik kleine, kwaaiig-priemende oogjes achter Heel. Dik. Glas. Het was alsof u míj de schuld van dat dikke glas gaf en voor straf me nu met hetzelfde ging opzadelen.

Ik zakte ter plekke door de grond. Was dat ook echt gebeurd en ik nooit meer boven gekomen was het voor mij prima geweest. Mijn moeders hand beefde van ingehouden woede en nog als we het erover hebben voel ik die emotie. Dus ik heb het me niet verbeeld.

Kippig… wat een belachelijk woord om te gebruiken. Ik vroeg me nadien wel eens af of u gráp-piggg probeerde te zijn maar dat kan bijna niet. Zó niet-grappig was het.

De rest van de meting kan ik mij niet herinneren maar wel dat ik twee dagen later met een brilletje met ook Best Dik Glas naar school moest, alsook naar paardrijden en de verschillende sportvelden waar ik zo door de week verkeerde. Overal schoten mij de tranen in de ogen want zag ik uw oogjes-achter-jampotglazen voor me en hoe verschrikkelijk dat eruit had gezien dus hoe ik er in mijn beleving nu ook uitzag. Met mijn paardrij cap erboven…

Ik hoop dat mijn tot op het bot geschokte blik u aan het denken heeft gezet, die middag. Maar ik denk het eigenlijk niet. U was namelijk al redelijk oud -dat zag ik dan toch wel- en u deed dit waarschijnlijk al 40 jaar en al 40 jaar zo. Zonder invoelend vermogen, in ieder geval niet naar een kind, noch vriendelijke uitstraling.

U snapte de impact van uw professionele positie en autoriteit volgens mij niet. Daarom wil ik u, waar u nu ook bent, met terugwerkende kracht laten weten wat zulk communicatief onvermogen kan doen.

Het kleine beetje gevoel van zekerheid dat ik bezat was na die middag geheel en al zoek en jarenlang heb ik me lelijk gevoeld en had ik een van mijlenver zichtbare, zwakke plek waarop ik makkelijk te pakken was: Want Die Bril. In een tijd waarin een bril allesbehalve cool was. Daarom ontwikkelde ik uit zelfbescherming een nog grotere snavel met nog scherpere en stoerdere praat, wat mij met grote zekerheid links en rechts niet in dank werd afgenomen. Maar kwetsbaar mocht en kon ik natuurlijk niet zijn, dat had ik bij u wel gezien en gevoeld. Dus waar ik gevaar rook, pikte ik erop los. Gelijk een kip naar korrels, bedenk ik nu.

Gelukkig kwamen er na niet al te lang lenzen. Maar het gevoel van lelijk en kwetsbaar dus met schild en grote bek is wel nog lang gebleven. Daarbij had ik inmiddels een reputatie op dat vlak en u weet: om te overleven in de jungle van jonge adolescentie moet je je wel kunnen weren. Misschien is dat wel hoe u uzelf hebt geleerd zich staande te houden: met op niet-grappige-manier-grappig-proberen-te-zijn …

Overigens is het heel goede nieuws dat ik 8 jaar geleden mijn ogen kon laten laseren waardoor ik nu een haviks-blik bezit. Dat is nog eens wat anders dan een kíp. Vindt u ook niet? Een havik kan tenminste vliegen!

Hoogachtend,
De niet-meer-kippige Alexa

Gepubliceerd door

Alexa

Schrijft up close and personal over het zout op haar huid, drie spruitjes met spiegels en al het andere, vooral waar het rammelt. Als gesprekspartner, spiegel, mentor en facilitator deskundig in het optimaliseren van de persoonlijke performance van individuen en groepen. Dit gaat niet alleen over hoe je presteert, maar ook – of vooral- over hoe je naar jezelf en de wereld om je heen kijkt (mindset) en jezelf daarin neerzet, jouw persoonlijke impact, charisma en de indruk die je wekt. VAN DICHTBIJ is waar het wrijven ophoudt en het glanzen begint. Daar ontstaan de verhalen die uiteindelijk allemaal gaan over beweging, verandering en groei. (H)erkenning geeft verbinding. Verbinding geeft geluk.

23 gedachten over “Mails die ik in mijn hoofd ooit schreef maar nooit verstuurde (1)”

      1. Geloof ik best, maar ‘k heb een panische angst van naalden en lasers.

        Like

  5. die artsen van toen konden zo koelbloedig en ijskoud zijn, ook ik heb daar slechte herinneringen aan, jij met een bril, ik met mijn overgewicht dus wat al als jong meisje zo was en 1 van die artsen heeft zelfs mijn moeder aan het janken gemaakt, grrrrrrrrr

    Pas toen ze zei, maar IK ben toch niet te dik of haar vader of de rest van de familie? Nee, u heeft gelijk, ik snap het niet… mijn moeder kreeg te horen dat ze mij teveel voer zou geven…. not…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Zelf ben ik blij met elk nieuw glas in mijn bril.
    Het maakt mijn wereld telkens weer ietsjes groter.

    Ooglapjes en dikke glazen in vreemde brillen gaven mij altijd licht en zicht op onze wereld.

    Nu met multifocale glazen helpt mijn bril ook nog eens met het lezen.

    Het maakt mij blij en gelukkig.

    De eeuwige scheldwoorden; Schele en brillenjood deerden mij weinig.
    Mijn bril hielp mij juist om te zien wie mij stom stond uit te schelden!

    Vriendelijke groet,

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. Achja, die artsen van vroeger. Houwdegens waren het vaak. Geen kaas gegeten van de tere kinderziel en al helemaal niet van psychologie of patiëntvriendelijke benadering. Ik herinner me de schooltandarts; een grotere slager dan hij heb ik naderhand niet kunnen vinden. Trouwens, ook dertig jaar later, kwam ik met mijn zoontje bij een huidarts die de voetwratten van mijn kind met één handgebaar, zonder verdoving, wegsneed. Witheet was ik en mijn zoon wilde heel lang niet meer naar een arts. Nog steeds voelt hij zich misselijk als hij een polikliniek of een ziekenhuis in moet, zelfs als hij alleen maar op bezoek gaat. Enfin; die postume brief is een heel goed idee en je hebt het die nare man heel goed uitgelegd.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

      2. Eigenlijk niet, hij is nog steeds een tikkeltje fobisch voor artsen en ziekenhuizen, maar hij weet ermee om te gaan.

        Like

  8. Wat ontzettend herkenbaar. Bij ons in de huisartspraktijk zat destijds een oogarts (wat we nu buitenpoli noemen dus best revolutionair) en de diagnose luidde -0.75 die twee jaar later naar -4 werd opgeschroefd. Gelukkig was hij wel aardig. Gek eigenlijk dat zulke figuren als jouw oogarts met kinderen mochten werken. Zou je nu moeten proberen….

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  11. Meen je dat nu echt dat die oogarts KIPPIG tegen jou zei? Ze zouden hem hebben moeten opknopen. Hoe ongelofelijk degoutant. Ik heb ook een bril gedragen, nog trouwens, van toen ik in het eerste leerjaar zat, en er enkel en alleen nog maar ziekenfondsbrilletjes waren. Aartslelijk. En dodelijk voor mijn toch al zwakke zelfbeeld….

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Wat vond je van dit verhaal? Laat het mij vooral weten!