“Zo van: Whaaaaa!!!”

Om 20.30 uur kom ik thuis van een bijeenkomst waar ik speciale ademhalingstechnieken heb geleerd. Als het goed is krijg ik nu veel meer zuurstof binnen bij elke ademteug en ben ik in balans en rustige state of mind.

Oudste past, zoals wel vaker tijdens mijn afwezigheid bij overzichtelijke tijden, op haar twee broertjes. Wat in dit geval zoveel betekent als een patatje met ze halen, filmpje met ze kijken en ze helpen op tijd naar bed te gaan: 20.00 uur voor de jongste en 20.30 uur voor de middelste.

Ik kijk naar binnen en zie het direct: de hele set zit voor de tv. Niemand is omgekleed laat staan klaar voor bed. De patatbordjes liggen naast hen. Met name de oudste staart gehypnotiseerd naar de film. Geen enkel tijdsbesef noch besef van haar omgeving.

Een kleine misvatting van mijn kant: de jongens hebben nog geen vakantie maar zij wel. En in die sferen verkeert ze overduidelijk ook.

Mijn sterk verbeterde ademhaling ten spijt schiet mijn adrenaline omhoog en ik in mijn valkuil: die van irritatie wanneer verwachting en werkelijkheid niet met elkaar matchen omdat ik zelf het stemmetje in mijn achterhoofd heb genegeerd.

“AHHH, nee guys, dat hadden we Ab-So-Luut niet afgesproken. Dit vind ik niet ok! HUP; tv direct uit en mannen: omkleden en naar jullie bed. Het is al Veel. Te. Laat!!”

‘Nou mam, je hoeft niet zo te schreeuwen hoor.’

“Ik schreeuw niet; ik praat har-der omdat ik dit echt heel irritant vind.”

10 minuten later ligt de kleinste fris en fruitig in zijn bed.

“Sorry hoor, mannetje, het was niet echt nodig dat ik meteen zo ongezellig deed.”

‘Ach nou ja, mama, dat geeft niet hoor. Jij moet het gewoon lekker laten gáán..! Dat is goed voor je. Sommige mensen hébben dat gewoon. Weet je wel, zo van: Wháááááá!!!!’

“Haha, wat goed dat jij dat zo kunt zeggen. Van wie heb je dat geleerd?”

‘Nou gewoon. Van jóu.’

Als ik de kamer uitloop vraagt middelste me: “Hoe was eigenlijk je bijeenkomst, mam?”
….