Er doorheen

“Het mag wel wat scherper”, hoorde ik vandaag. We hadden het over mijn blog. Kijk, dat is feedback waar ik wat aan heb. Want wat doe ik? Ik hou het netjes. En waarom? Omdat ik niet weet wie dit allemaal leest. Maar ik weet wel wie het allemaal zou kúnnen lezen.

Namelijk iedereen die ik ken. En ook iedereen die ik (nog) niet ken. Daarom hou ik het netjes. En suave. Terwijl iedereen die mij goed kent, weet dat ik een vrije geest ben met ongeremde mind, scherpe tong en een als ik echt losga, killerpen.

Ik hou van op het scherpst van de snede, veilige keuzes maken is helemaal niet mijn natuur, even lekker aan een boom schudden gewoon om beweging te krijgen maakt mij vrolijk en soms ineens met een aanloop ergens in of er doorheen; dat is waarvan ik mij levend voel.

Maar in mijn blog hou ik dus teveel rekening met anderen. Met de gedachte dat ik niemand tegen het verkeerde been wil schoppen. Waarom eigenlijk? Ik weet helemaal niet wie ik wanneer tegen welk been schop, op wiens you-know-what ik wel of niet trap en wiens neus nou precies welke kant op wijst.

Omdat ik het vervelend vind als iemand zich gekwetst voelt? Of uit vrees voor ongewenste commentaren en online gekaffer?

“Beide niet jouw verhaal”, zei mijn feedback-gever. En hij heeft natuurlijk helemaal gelijk. Niet mijn verhaal en een te beperkend mechanisme.

Dus: nog dichter naar mezelf toe, van nog dichterbij. Overigens blijf ik vasthouden aan de nuance. Al was het maar omdat ik zou willen dat meer mensen dat doen.

Van-dichtbij betekent met-meer-ruimte. Een contradictio in terminis, zo op het eerste oog. Maar dat is het niet.

Dicht bij jezelf; daar is het gewoon echt goed toeven.